روزگاری بود میوه اش فتنه ، خوراکش مردار ،

زندگی اش آلوده ، سایه های ترس

شانه های بردگان را می لرزاند .

تازیانه ستم ، عاطفه را از چهره ها می سترد .

 تاریکی ، در اعماق تن انسان زوزه می کشید

و دخترکان بی گناه ، در خاک سرد

زنده به گور می شدند .

و در این هنگام بود که محمد (ص)

بر چکاد کوه نور ایستاد

 و زمین در زیر پاهای او استوار گردید .

 راستی این رسول عشق و دوستی

این پیام رسان خوبی ها و پاکی ها

چه کرد که از عمق مرداب عصر جاهلی 

نیلوفرانی چون ابوذر - مقداد

عمار- یاسر و .... روئیدند؟

نوشته شده در دوشنبه 91/3/29ساعت 12:0 صبح توسط نیلوفرآبی نظرات ( ) |